EM·NA
Creación e interpretación:
Esther Latorre e Hugo Pereira
Espazo Sonoro:
BABYKATZE
Deseño de iluminación:
Pedro Fresneda
Técnico en xira:
Jaume Blai
Fotografía:
Carlota Mosquera
Apoio en xestión:
Manu Lago
Deseño de imaxe:
Marcia Vázquez
Vestiario:
Jandro Villa
Con axuda á creación:
Agadic · Xacobeo 21 · Xunta de Galicia
Co apoio de:
Teatro Ensalle · Galicia Danza Contemporánea · INAEM · Ministerio de Cultura · Goberno de España · Concello Lugo
Colabora:
Escola Palimoco
SINOPSE
“Onde comeza o noso toque, estamos.
Estou.
Estás.
Estamos?
É unha ocupación da realidade, unha conquista.
Busca os rostros coñecidos.
Titubeas carente de roce e aceptas,
en ocasións sen éxito.
O corpo habitado.
O corpo enigma.”
IDEA ORIXINAL
A peza EM·NA baséase na idea de vibración como elemento manipulador. É unha investigación sobre a “acústica subcutánea” a través da vibración e do silencio resultante no corpo do outro.
A relación entre os intérpretes pasa por diferentes estados: comprimindo, estirando, cambiando o ritmo da súa propia vibración, e todo isto partindo da súa fisicalidad individual.
A composición escénica dos corpos mostra os diferentes estados e espazos dunha mesma vibración a través dunha fisicalidad contemporánea, espida, crúa e cotiá.
A forte presenza do mundo e espírito xaponés crea unha estética chea de detalles significativos e contundentes.
A duración de cada movemento case parece a dun pensamento, propósito ou reflexión.
A peza busca por tanto entretejer a orde, o caos, a pasividade e o eco da mente proxectado no corpo cambiante.
Un “momentum” sobre o tan chea e desbordada que está a mente humana e a necesidade de silencio.
EM·NA profunda na nosa realidade animal, instintiva e intuitiva.
EM·NA fala do que o corpo entende. Auto-piratería.
Corpo sensible
Corpo casa
Corpo enigma
Corpo social
Corpo habitado
Duración
60 minutos
Imposible acabar mellor o Día Mundial do Teatro: nun teatro vendo danza. Pero ese teatro non é calquera teatro senón Ensalle de Vigo. Un espazo único, porque non só exhibe espectáculos senón que lles dá acubillo e iluminación. E esa danza non é calquera danza é a do Colectivo Glovo de Lugo. Estrean EM·NA en Vigo. Unha peza dun virtuosismo dancístico delicado e, á súa vez, poderoso. Intensidade contida. Ascetismo electrizante. Esther Latorre e Hugo Pereira teñen un unísono que é maxia pura. É coma se a diferenza se espejase na conxunción e o movemento, dese xeito multiplicada e espejada, adquírese unha vibración que nos toca e atrápanos. A luz de Pedro Fresneda, do Ensalle, é como unha araña tecendo unha tea que se balancea co movemento, igual que a area que move o vento ou as ondas nunha praia. A vibración explicita, localizada en diferentes partes dos corpos do dúo, fai virar as miradas. O movemento acumúlase, contense, explota en diferentes intensidades e proporcións, flúe e reverbera en nosotrxs sen desfacer o sortilegio de EM·NA. Marabilla de peza! Calidade máxima!
Afonso Becerra de Becerreá
